Over bruggen en bevroren tijd

brug in de nevel

Op een vroege morgen in het park in de nevel,
filosofeerde ik maar wat ...

Brug over water, brug over spijt
brug over tijd en naar later, als ik mij wentel in gelukzalige tijdloosheid.

Wie reikt mij de hand van toekomst naar nu?
Brug tussen hemel en aarde.
De vluchtige grens tussen water en lucht
verdampt in de nevel, bevriest in een zucht.

Toen zag ik het geluk, gevangen in een breekbaar broos berijpt takje
in het park boven de brug in de nevel, even in een bevroren moment
van tijdelijke gelukzaligheid.

 

 

-------------------------------------------------------------------------------------------------

Onder de brug

onder de waalbrug

Even zette de tijd mij stil en, bevroren als de bomen,
stond ik daar ademloos,
al bijna in de schaduw van het verleden, maar op de drempel van het nieuwe jaar.

Zij gunde mij een magisch ogen-blikje vanuit het heden
naar een betoverend, nog even in nevelen gehuld, verschiet.
Voor mij mag die toekomst wel komen, ik vrees haar niet!

 

-----------------------------------------------------------------------------------------------

Goed nat

in het water gevallen

 

Drama in de polder

 

het laatste licht


Het is een drama in de drassige polder.
Verdwijnend licht ontneemt mij langzaam, maar veel te snel,
het zicht op de silhouetten van de stad.

De tijd vliegt, de sneeuwganzen al voorbij mijn lens
en voor mij ligt, ontkleed of schaars bedekt met restje sneeuw, steeds donkerder moerassig land.

Het is een drama in de polder, maar ‘n laatste beetje gloed
weerspiegelt voorzichtig in het water de belofte van de lente
en mijn vurige verlangen naar de terugkeer van het licht.

 

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

 

Dansende Platanen, Mas d'Azil 1986

 

platanen

 

Een minuut, een eeuwigheid, keek ik naar die bomen.

Net oude mensen, die platanen,
met hun gekke huid, hun logge lijven, roddelende takken, kromme knokkels, onhandige armen,
scheve voeten en lange tenen en.. allemaal anders.

Vreemde platanen,
die net als mensen hoopvol naar boven kijken
en opgetogen dansen als kinderen voor de eerste sneeuw.

Gewone platanen,
keer op keer loop je er aan voorbij, alsof ze zo vanzelfsprekend zijn.
Sta even stil en luister naar de stilte voor de sneeuw die platanen zo aan ‘t dansen maken.

Roerloze platanen,
Monumenten van schoonheid, kracht en trots,
spiegelen ons voor wie wij zelf wel zouden willen kunnen zijn.

Stoere platanen,
net mensen met hun ongemakken, maar ook hun schoonheid kracht en trots,
die ze aan het leven danken, aan de aan hun geleende tijd.

Die dansende platanen,
in de stilte voor de eerste sneeuw,
op dat schijnbaar tijdloze pleintje waar ik even zat te dromen.

 

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

 

Poppendroom

 

poppendroom

 

Ooit, dacht de pop, zal ik weer een echt meisje zijn, van vlees en bloed
en niet zo somber achter glas, maar dromend in mijn wandeling langs etalageruiten,
zoals dat mooie meisje met die hoed.

Terwijl ondertussen ach en wee de moeder klaagt die dit knappe ding behoeden moet;
(zij wil beroemd en mannequin voor eeuwig jong én slank wel zijn)
spiegelt haar verward gemoed nietsvermoedend in de ruit.

O wee een fotograaf betrapt haar nu en nóg in die seconde, ziet hij de schoonheid van het wicht,
het drama van de pop, de angsten van de moeder en zijn eigen voorbije, blije leven in een heel ander licht.

Even later in dezelfde ruit staart een oude man, verbijsterd door wat hij niet meer ziet.

De lege blik waar doorheen de regenspetters op het raam zijn tranen kruisen, gericht op een plastic meisje
smijt medogenloos zijn tropenjaren terug in het gezicht.

Wat zo’n pop niet teweeg brengt..denkt hij wellicht en loopt hoofdschuddend verder weg
de natte straat weer uit.

 

-----------------------------------------------------------------------------------

 

Hollandse "Haikoe"

 

haikoe haikoe

 

Denkend aan Holland zie ik een lome koe in het avondlicht,
zich traag een baan door de polder grazend,
met zijn staart de vliegen van zijn kont af slaan.

De zon komt op,
de zon gaat onder

en wéér staat daar die laatste Mohikaan

 

 

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

 

 

In het voorbijgaan op de Ganzenheuvel...

 

oma voor het venster

 

Eenzaam, (dacht ik)
zag ik een oma, (dacht ik)
in het verlichte venster staan.

Ik zwaaide en zij zwaaide terug.

Bezorgd, (dacht ik dat zij dat dacht)
zag zij een meisje (dacht ik),
beneden op het pleintje staan.

Even zwaaide zij
en ineens was ze weg...
weer in de donkere nacht gegaan.